ကျနော်တို့ လူ့အဖွဲ့အစည်းထဲမှာ ယုံကြည်မှုတွေ ပျောက်ဆုံးပြီး သံသယတွေနဲ့ သတိကြီးကြီး ဆက်ဆံနေရတာ ကြာပါပြီ။ သံသယဆိုတာမျိုးကလည်း အတိတ်ဖြစ်ရပ်တွေအပေါ် အခြေခံကြသလို သတင်းစကား အကြားတွေနဲ့လည်း မယုံမကြည် ဖြစ်ကြတာပါပဲ။

“သဘာဝမိခင် ဆိုသည်မှာ ဓာတုဗေဒ၊ ရူပဗေဒနှင့် ဇီဝဗေဒ တို့သာဖြစ်သည်။ ဤပညာရပ်များကို တိုးလျှိုးတောင်းပန်လို့မရ၊ လိမ်လည်လှည့်ဖျားလို့မရ၊ လိုင်းဝင်လို့မရ။ ဓာတု ၊ ရူပနှင့် ဇီဝတို့ သတ်ပုံခေါ်သည့်အတိုင်း တသဝေမတိမ်း တုံ့ပြန်ရလိမ့်မည်”

လူတယောက်ရဲ့ အပြုအမူဟာ သူကိုယ်တိုင်သာမက တကမ္ဘာလုံးအတိုင်းအတာပေါ်မှာတောင် သက် ရောက်နိုင်ပါတယ်ဆိုတဲ့ အခုလို အခိုက်အတန့် အခြေအနေမျိုးမှာ အချက်အလက်အစစ်အမှန်တွေကို လက်လှမ်း မီရေးဟာ သိပ်အရေးကြီးလာပါတယ်။

မြန်မာနိုင်ငံသည်လည်း ကိုဗစ်-၁၉ ကူးစက်ရောဂါကပ်ဘေးနှင့် ရင်ဆိုင်နေရသော နိုင်ငံဖြစ်သည်။ သို့သော် ကိုရိုနာဗိုင်းရပ်စ်ကို စစ်ပွဲတပွဲလို ခုခံတိုက်ခိုက်မည်ဆိုသည့် စကားသံ မကြားရ။

ကိုဗစ်၏ ရေရှည်ကပ်ဘေးတွင် ကျန်းမာရေး၊ အလုပ်အကိုင်ကိစ္စနှင့် အိမ်တွင်းအကြမ်းဖက် ပြဿနာတို့တွင် အမျိုးသမီးတို့ ပိုမိုထိခိုက်ဖွယ်ရှိကြောင်း လေ့လာတွေ့ရှိရသည်။

လွန်ခဲ့တဲ့ သုံးလေးလလောက်ကသာ ဒါမျိုးဖြစ်လာမယ်လို့ တယောက်ယောက်က လာပြောရင် ကျနော်တို့ အော်ရယ်မိကြမှာ။ ခုတော့ ဒါတွေက တကယ်ဖြစ်လာခဲ့တယ်။

ကံကောင်းသူတွေက မြေကမ္ဘာမှာ ဆက်နေခွင့်ရကြဦးမယ်။
သူတို့
ချစ်တဲ့သူတွေနဲ့ ပြန်တွေ့ ပွေ့ဖက် ခရီးအတူဆက်နိုင်ကြမယ်..
ပန်းရောင်စုံတွေ လေပြေလေညှင်းတွေ ပျားပိတုန်းလိပ်ပြာ ကျေးငှက်သံသာတွေ ခံစားခွင့်ရကြဦးမယ်…
ဒီကပ်ကြီးကို ကျော်ဖြတ်ဖို့ရာကလည်း …